We zagen elkaar iedere schooldag rond de zelfde tijd. En hoewel ze op het eerste oog gelijk leken, stond ik mezelf niet toe een tram eerder te nemen als de 405 nog niet gearriveerd was. Hoewel er geen gebrek aan zitplaatsen was, had ik vanaf de beginhalte van tramlijn 11 al mijn vaste sta-plaats (op de bok) naast de grijzende bestuurder ingenomen. Vanuit die positie had ik iedere rit, op weg naar school, zijn handelingen met grote precisie gade geslagen. Het wachten was op het moment van oogcontact en zo zeker wist dat hij mij opgemerkt had. Er was tenslotte een wederzijds gevoel van herkenning.
Kort na vertrek van het Centraal Station gilde de okergele vooroorlogse vierasser voorzichtig over het licht gebogen ijzer het Kruisplein op om kort daarna rechtsaf de West-Kruiskade in te slaan.
Het begin van een lange en intieme rit richting de eindhalte in Spangen, was begonnen. (Lees verder…)