Met de zelf gehaakte theemuts van mijn Oma op zijn, iets opgeheven hoofd, stond mijn Opa statig in de deurpost. Met zijn rechter vlakke hand op borsthoogte tussen zijn vest sprak hij voor de toehoorders in de huiskamer; “Hier is Apoleon…..!”.
Hoewel zijn postuur de enige gelijkenis zou zijn met de uitgebeelde 19de eeuwse Franse keizer, is mij nooit duidelijk geworden waarom hij daarbij de ‘N’ niet uitsprak. Als nuchtere Arnhemmer had mijn Opa wel humor maar zeker geen spraakgebrek. Of kende hij de risico’s weggevoerd te worden door mannen in witte jassen, als hij “Napoleon” zou scanderen. Het zorgde in ieder geval wel voor de broodnodige hilariteit en relativering tijdens de eerste wereldoorlog (1914-1918). (Lees verder…)