Na de Libor-rente fraude en de dubieuze drugs-sponsoring van haar wielerploeg moest Rabobank-topman Piet Moerland in 2013 opstappen.
Het doorgeschoten Boerenleenbank imperium leek hard toe aan een Reputatiemanager die de bank weer op aarde moest laten landen om maatschappelijk vertrouwen terug te winnen. Maar ondanks de verwoede pogingen, van de in 2014 aangestelde Pim Mol als Reputatiemanager, blijkt de bank die ons jaren heeft beroofd en geplunderd, het ‘nieuwe’ bankieren nog niet helemaal te hebben begrepen.
Zo sommeerde begin deze maand, op last van de Rabobank, rechter mr. J.E. Biesma om de gehele oplage van het boekje ‘De Verpanding’ uit de handel te nemen.
De Rabobank had dit kortgeding aangespannen tegen Sven Ake Hulleman van de ‘Stichting Restschuld Eerlijk Delen’ en uitgever van ‘De Verpanding’, Boektotaal.
Nieuwsgierig als ik was geworden, kon ik het omstreden boekje van journaliste Paulien Derwort, een maand na de gerechtelijke uitspraak, gewoon op mijn adres laten bezorgen.
Een séant detail in de gerechtelijke uitspraak van mr. J.E. Biesma is niet alleen zijn bedenkelijke lijst aan nevenfuncties maar door het feit dat hij lid is van de Raad van Commissarissen bij die zelfde Rabobank in Leeuwarden/NW Friesland, valt zijn belangenverstrengeling wel heel erg op.
Mr. J.E. Biesma spreekt dus recht met twee mutsen…. Mag Dat?
De Verpanding
In het verboden boekje ‘De Verpanding’ geeft journaliste Paulien Derwort, aan de hand van twee schrijnende en opzichzelfstaande gevallen, een kijkje op de afdeling Krediet Risico Management van de Rabobank. Op deze afdeling ‘Bijzonder Beheer’ worden ondermeer door de Rabo-Slagers in krijtstreepjespak: Martijn Ewalds, Roel Dreesen, Ruud Spierenburg, Gijs Hol en Jaap Luteijn bepaald welke klanten hun onderpand (na het tekenen van een zgn ‘Vuistpand’) bij de bank kunnen inleveren om daarna te mogen doodvallen, na tot op het bod te zijn uitgebeend.
Terwijl nog steeds heel wat Rabobank-Rente-Rovers ongestraft vrij rond lopen, zegt de Rabobank om privacy redenen haar medewerkers in bescherming te willen nemen en niet in het boekje vermeld willen zien, maar na het onthutsende relaas van Paulien Derwort te hebben gelezen, lijkt het bijna een morele en maatschappelijke plicht om zowel man en paard genoemd te hebben. Uit niets blijkt immers dat de Rabobank enige empathie heeft getoond bij het afsluiten van dergelijke onduidelijke producten en het ‘persoonlijke’ leed waarin zij hun klanten berooid achterlieten.
De verboden paperback beschrijft hoe twee onafhankelijke ondernemers Wim Koperberg en Tessa van Veen, beide met een grote voorliefde voor de kunst in 2007 en 2008 een lening afsluiten bij de Rabobank. Wanneer de ambitieuze plannen van de twee kunstliefhebbers door externe omstandigheden op een teleurstelling uitlopen, opent de Rabobank de jacht op hun kunstcollecties. De bank rommelt met pandaktes, intimideert en achtervolgt haar klanten en maakt listig gebruik van hun vertrouwen. Alles lijkt geoorloofd in de jacht op de kunstwerken en Wim Koperberg ziet zijn kostbare kunstverzameling uiteindelijk in een Rabobank-container uit het zicht verdwijnen.
Bang voor de Bank
Eerder dit jaar was op 18 februari in de Zembla uitzending ‘Bang voor de Bank’ al te zien hoe een tuinbouwbedrijf, transportondernemer, een binnenschipper en een familiebedrijf dat zijn privé vermogen in een goed lopende doe-het-zelf zaak had gestopt, ten prooi waren gevallen aan de Risicomanagers van de Rabobank. De bank liet in deze reportage weten; niet voor commentaar beschikbaar te zijn.
Net als duizenden andere ondernemers in het midden- en kleinbedrijf hadden zij eerder op advies van de Rabobank een ‘Renteswap’ gekocht. Een ingewikkeld financieel product, gekoppeld aan een lening, die ze zou moeten beschermen tegen een eventueel stijgende rente. Maar inplaats daarvan daalde de rente en kwamen de ondernemers buiten hun schuld in financiële problemen.
De Verleiders
Onlangs nog werd acteur, bankcriticus en theatermaker George van Houts bij het Rabobank hoofdkantoor op het matje geroepen. Na afloop liet hij zijn sympathisante via Twitter weten dat hij met een bloemkoolsoep en een broodje op directie-niveau vriendelijk doch dringend verzocht werd, de belastende video over de Rabobank van zijn Facebook te verwijderen en de namen van de medewerkers van de afdeling ‘Bijzonder Beheer’ te vergeten. George van Houts beloofde de Rabobank hierin tegemoet te willen komen maar gaf wel aan dat zijn overstapservice van Rabobank naar de Triodosbank inmiddels onomkeerbaar was.
Omdat de soep nimmer zó heet gegeten wordt, had ik zelf in tegenstelling tot George van Houts geen bloemkoolsoep nodig om in 2011 al mijn overstapservice in gang te zetten toen Bestuursvoorzitter van Staatsbank ING, Jan Hommen 1,25 miljoen euro bonus wilde opstrijken bovenop zijn jaarsalaris van 1,35 miljoen.
Door de Bank Genomen
George van Houts schreef en speelt door het hele land de succesvolle en spraakmakende theatervoorstelling ‘De Verleiders’ waar het ‘zieke bankensysteem’ haarfijn aan de kaak gesteld word. De andere rollen in deze voorstelling zijn voor Pierre Bokma, Leopold Witte, Victor Löw en Tom de Ket.
Het boekje ‘De Verpanding’ is voor 15 euro overal verkrijgbaar. Een aanrader voor klanten van de Rabobank die hun overstap na het lezen zeker de moeite waard vinden.
En voor wie het allemaal nog niet wil geloven; ‘Dit kan niet waar zijn’ van Joris Luyendijk is een aanrader.
De laatste tijd zien we steeds vaker dat mensen overstappen van de in discrediet geraakte grote banken naar kleinere banken die in hun reclameboodschappen -wetenschappelijk doordachte leugens- veinzen “het nieuwe bankieren” te hebben uitgevonden. Men late zich niet voor de gek houden: die kleine banken ressorteren allemaal onder de grote en het corrupte en criminele monetaire systeem blijft ook met overstappen volkomen intact.
Het gaat hier louter en alleen om de financiële belangen van criminele bankiers en hun even criminele handlangers in de politiek: gezond geld als wettig betaalmiddel heeft immers helemaal geen bankiers en politici als tussenhandelaren nodig. Verder geloof ik helemaal niet dat er zoiets als een socialist, een communist, een liberaal of een democraat bestaat. Politiek is een misdadig spel om met het lot van de mensen te kunnen spelen.
Ondertussen zijn alle dorpen in het noord-oosten van ons land waar de resultaten van de cito-toets traditioneel het laagst zijn verdronken in de diepe onnozelheid van rood-wit-blauwe vlaggetjes. Men viert de amerikaanse bezetting van 5 mei 1945.